3
6
9
12
Ἀλκαῖος ὁ Μυτιληναῖος οὐ μόνον ποιητὴς ἄριστος ἦν, ὡς πολλοί φασιν, ἀλλὰ καὶ τὰ πολιτικὰ ἔπραττεν. Τυραννίδος ἐν τῇ πόλει γενομένης δὶς φεύγειν ἠναγκάσθη. Τὴν οὖν φυγὴν ὀδυρόμενος, „Δυστυχὴς καὶ ἔρημος“, φησίν, „ἐν ἀγρῷ καθήμενος διατελῶ χωρὶς τῆς ἀγορᾶς καὶ τῆς βουλῆς, ὧν μάλα ἐρῶ.“ Ἐπεὶ αὖθις ἐπανελθεῖν αὐτῷ ἐξῆν, σὺν ἑταίροις ἐν συμποσίοις κατα-κεῖσθαι (!) ἐφίλει, καὶ πολλάκις τὸν οἶνον ᾖδεν.
Λαμπρότατα δὲ ἐγένετο μέλη, ἐν οἷς τὴν ἑαυτοῦ ἑταιρείαν1 νηὶ ἀνὰ πόντον ἰούσῃ συμβάλλει. Ὡς γὰρ ναῦς χειμῶσιν, οὕτως ἡ ἑταιρεία1 στάσει καὶ τυραννίδι ταράττεται. Τῷ δὲ ἀγαθῷ ἑταιρει-άρχῃ (!) προσήκει ὥσπερ κυβερνήτῃ τῆς ἑταιρείας1 ἡγεῖσθαι, ἵνα αὕτη εἰς λιμένα ἀσφαλῆ ἴῃ. Ἐὰν δὲ οἱ ἑταῖροι ὀκνῶσιν ἅτε φοβερῶς διακείμενοι καὶ ἀλλήλοις μὴ βοηθῶσιν, ἡ ναῦς ἀνὰ μέσον τὸν πόντον εἶσιν καὶ διαφθαρεῖσα κείσεται κενὴ γενομένη.