Ἀθηναῖος· „Νῦν ἐν τῷ τοῦ Διονύσου θεάτρῳ ἐσμέν. Ἐντεῦθεν οὖν ἔξεστι θεωρεῖν, ἅτινα καὶ ὁ χορὸς ἐν τῇ ὀρχήστρᾳ
(!) καὶ οἱ ὑποκριταὶ
1 ἐν τῇ σκηνῇ ποιοῦσιν. Σκόπει δή, ὅπως πάντα ἀκούσῃ, ἃ ἐκεῖ λέγεται. Ὁ Εὐριπίδης εὐδοκιμεῖ· ἅτινα γὰρ ποιεῖ, τοὺς θεωροῦντας καὶ τέρπει καὶ ὠφελεῖ. Ἵνα μὴ ἀπορῇς, φράσω σοι τὸν ταύτης τῆς τραγῳδίας
(!) μῦθον· Ἄδμητος, ὁ τῶν Φερῶν
2 βασιλεύς, φίλος μὲν ἦν τῷ Ἀπόλλωνι, ἔδει δ’ αὐτὸν πρὸ καιροῦ ἀποθανεῖν. Τοῦ δ’ Ἀπόλλωνος συγχωροῦντος ἐξῆν ἄλλον τινὰ ἀντὶ τοῦ βασιλέως εἰς Ἅιδου ἐλθεῖν.
Wandmalerei aus der Catacombe di via Latina, Rom, 4. Jh. n. Chr.
Οὔτε τοῦ πατρὸς οὔτε τῆς μητρὸς ὑπὲρ τοῦ υἱοῦ ἀποθανεῖν ἐθελόντων Ἄλκηστις, ἡ τοῦ βασιλέως γυνή, ἐξειργάσατο ἔργον μεγίστου ἐπαίνου ἄξιον. Τὸν γὰρ ἄνδρα ἐλεοῦσά τε καὶ φιλοῦσα ἑτοίμη ἦν αὐτῷ βοηθεῖν· ἀντὶ τοῦ Ἀδμήτου ἦλθεν εἰς Ἅιδου. Ἀλλὰ τῆς Ἀλκήστιδος οὐκέτι παρούσης ὁ βασιλεὺς κάρτα ἤλγει. Tότε δ’ ὁ Ἡρακλῆς, ξένος τοῦ Ἀδμήτου, ἔτυχε παραγενόμενος εἰς τοὺς οἴκους. Πυθόμενος τὰ γενόμενα οὐδαμῶς ὤκνει· ὡς τάχιστα ἀπήγαγε τὴν Ἄλκηστιν ἐξ Ἅιδου.“
Ξένος· „Ὁμολογῶ τὸν τῆς Ἀλκήστιδος ἔρωτα θαυμαστὸν εἶναι. Τίς ἡμῶν τοιοῦτο ἂν ποιοίη;“