Διάλογος, Plateau-Lektion 36–40

3


6


9


12

„Μή μου φείσησθε, ἀλλὰ μέμψασθέ με ἐλέῳ τῶν ἀποθανόντων. Ἐγὼ γὰρ μάλιστα ὀργίζομαι ἐμαυτῷ τῆς ὕβρεως. Εἰ μὴ τοῖς Ἕλλησι προσῆλθον, οὐκ ἂν ἀπέθανον μυρίοι τῶν ἡμετέρων στρατιωτῶν. Διὸ ὑμᾶς αἰσχύνομαι στρατεύσας ἀκόντων τῶν θεῶν. Ἀλλ’ εἱλόμην στρατεῦσαι, ἵνα τούτῳ τῷ στόλῳ οἱ Ἀθηναῖοι κολασθῶσιν, οἳ εἶπον, ὅτι τῇ ἐγγὺς τοῦ Μαραθῶνος¹ νίκῃ ἅπαντας τοὺς Ἕλληνας τῆς κακίστης δουλείας ἀπήλλαξαν. Ἀλλὰ νῦν δεῖ γιγνώσκειν τοὺς αὐτοὺς Ἀθηναίους πάλιν περιγενομένους τῶν Περσῶν. Διὸ οὐδαμῶς ἔχω συγγνώμην ἐμαυτῷ ἁμαρτόντι τῆς τιμωρίας. Ἐὰν μὲν ἀναμιμνῄσκωμαι τῶν ἐταίρων, οὓς μάτην προέτρεψα ἐπὶ τὴν μάχην, δεινῶς ὀδύρομαι καὶ ἐμπίπτω εἰς τὴν μεγίστην ἀθυμίαν. Ποῦ ἔσται ἐλπὶς σωτηρίας, ἐὰν διαλυθῇ καὶ ὁ λοιπὸς στρατός, ὃν κατέλιπον ἐν τῇ Ἑλλάδι; Ἐγὼ μὲν γὰρ δειλότατα τραπόμενος ἔσπευσα δεῦρο, ἵνα αὐτὸς ἐν ἀσφαλεῖ ὦ, ἐκεῖνοι δ’ ἔτι καὶ νῦν φαίνονται κινδυνεύοντες. Ἄγετε δή, ὦ γέροντες· Εὐξώμεθα τοῖς θεοῖς, ὅπως οἱ ἑταῖροί γε² σωθήσονται. Ἐμοὶ δ’ οἱ θεοὶ ἐχαρίζοντο ἄν, εἰ ἐπέτρεπον ἀποθανεῖν. Οὔποτε γὰρ οὐκέτ’ ἀπολαύσομαι τοῦ βίου.“