Ἀγαμέμνων μετὰ πολὺν χρόνον σὺν Κασσάνδρᾳ, τῇ Πριάμου καὶ Ἑκάβης κόρῃ, οἴκαδε ἔρχεται.
Die Ermordung des Agamemnon. Attischer rotfiguriger Krater, um 460 v. Chr. (Boston, Museum of Fine Arts)
Τοῦτον ἡ Κλυταιμνήστρα πρὸ τῶν οἴκων ἀσπάζεται. Ἔπειτα δὲ τὸν κύριον εἰς τοὺς οἴκους ἄγει φονεύειν αὐτὸν βουλευομένη. Ἀλλ’ ἐκείνη ἡ κόρη λείπεται ἔξω τῶνδε τῶν οἴκων.
Ἡ δὲ Κασσάνδρα, ἣ μεγάλῳ φόβῳ ταράττεται, ἐξαίφνης λαμβάνεται ὑπὸ τοῦ θεοῦ. Μαινομένη οὖν λέγει τάδε· „Οὐ μανθάνω ταῦτα, ἃ νῦν γίγνεται. Ὦ Ἄπολλον, τί ἐπιτρέπεις με ἥκειν πρὸς τούσδε τοὺς οἴκους, ὧν παλαιὰς συμφορὰς γιγνώσκω; Ἀλλὰ τί ἐστι τόδε τὸ νέον κακόν, ὃ τὸν κύριον ἔνδον μένει; Ἆρα μὴ ἐπιβουλεύoυσιν αὐτῷ ἐκείνη ἡ κυρία
(!) καὶ ἐκεῖνος ὁ ἑταῖρος, ὃς ἤδη διὰ πολλῶν ἐνιαυτῶν σύνεστιν αὐτῇ; Αἰαῖ
1, βλέπω μέγα δίκτυον
2 καὶ φοβερὸν πέλεκυν
3, οἷς φονεύεται ὁ κύριος. Ὦ Ἄπολλον, τί ἐμοὶ οὐκ ἔξεστι φεύγειν ταύτην τὴν συμφοράν;“
Μετὰ δὲ ταῦτα δοῦλοι ἥκουσι καὶ κελεύουσι τὴν Κασσάνδραν, ἣ μέχρι τοῦδε τοῦ χρόνου ὀδυρομένη κλαίει, ἔρχεσθαι εἰς τοὺς οἴκους. Κασσάνδρα δὲ καίπερ τὴν συμφορὰν αἰσθανομένη ὅμως πείθεται – καὶ ἔνδον φονεύεται.