Giorgio di Chirico, Hektor und Andromache, 1923 (Privatbesitz)
Οἱ πρὸ τῶν πυλῶν μαχόμενοι στρατιῶται τοὺς ἐπερχομένους πολεμίους ἀμύνονται. Ἕκτωρ δὲ ὑπὸ τοῦ ἀδελφοῦ πεμπόμενος οἴκαδε σπεύδει. Ἐξαίφνης βλέπει τὴν Ἀνδρομάχην, ἣ σὺν τῷ νέῳ υἱῷ πρὸς τὰς πύλας οἴχεται. Ἡ Ἀνδρομάχη αὐτῷ πλησιάζει καὶ λέγει ὀδυρομένη·
„Ὦ Ἕκτορ, ἀεί σοι φίλον ἐστὶ τὸ μάχεσθαι. Σὺ μάχῃ τοὺς δεινοὺς πολεμίους ἀμύνεσθαι βουλόμενος καὶ τιμῆς ὀρεγόμενος. Τί δ’ οὐ μέλει σοι τῆς τύχης μου; Ἐμοὶ οὐκέτι εἰσὶ πατήρ
1, μήτηρ
2, ἀδελφοί. Ἀλλὰ σύ, ὦ Ἕκτορ, ἐμοὶ εἶ πατήρ, μήτηρ, ἀδελφός. Νῦν μέγας φόβος με ἔχει· εἰ γὰρ μαχόμενος ἀποθνῄσκεις – τίς δυνατός ἐστι φυλάττειν ἐμὲ καὶ τὸ παιδίον ἡμῶν; Νομίζω γὰρ ἐμοὶ μὴ ὑπὸ σοῦ φυλαττομένῃ κακὴν συμφορὰν παρασκευάζεσθαι. Διὸ τοῖς λόγοις μου πειθόμενος μένε ἐνθάδε καὶ φύλαττε ἡμᾶς.“ Ὁ δ’ Ἕκτωρ καίπερ τὰ τῆς Ἀνδρομάχης δάκρυα αἰσθανόμενος ὅμως αὐτῇ οὐ πείθεται καὶ ἀποκρίνεται· „Ὦ Ἀνδρομάχη, μανθάνω μὲν τὰ ὑπὸ σοῦ λεγόμενα, αἰσχύνομαι δὲ τοὺς ἑταίρους. Οὐ γὰρ αὐτοὺς ὡς κακὸς καταλείπειν ἐθέλω.“