Ζεῦς τῶν θεῶν ἄρχει. Εὐρώπη τῷ κυρίῳ τῷ τῶν θεῶν ἀρέσκει. Ἀλλ’ Ἀγήνωρ Εὐρώπην
1 εὖ φυλάττει. Διὸ Ζεύς, ὁ τῶν θεῶν κύριος, δόλον εὑρίσκει· μεταλλάττει τὴν τοῦ θεοῦ μορφὴν
2 εἰς τὴν ταύρου μορφήν. Ἔπειτα πλησιάζει τῷ τῶν Φοινίκων
3 τόπῳ.
Dort spielt Europa gerade mit Freunden am Strand. Sie bemerkt den schönen Stier und ruft:
„Ὦ φίλοι, τὴν τοῦ ταύρου μορφὴν
2 θαυμάζω. Διὸ τὸν ταῦρον λαμβάνειν ἐθέλω. Τί φεύγετε;“ „Ὁ ταῦρος ἡμῖν
4 φόβον παρέχει. Διὸ φεύγομεν.“ Εὐρώπη δὲ τοῖς τῶν φίλων λόγοις οὐ χαίρει. Tῷ ταύρῳ πλησιάζει· „Χαῖρε, ὦ ταῦρε“ – καὶ τὸν ταῦρον ἀναβαίνει. Ὁ δὲ ταῦρος Εὐρώπην
1 ἁρπάζει καὶ διὰ τοῦ πόντου εἰς Κρήτην
(!) φέρει.